Voorleesverhaaltje | Kerst in het Drentse Dierenrijk

Da's een aparte Kerst
Het eerste kerstfeest van de dasjes Nova en Mees
 

Tussen de bomen, aan de oever van de Drentsche Aa zijn dasjes Nova en Mees druk bezig hun burcht om te toveren in een kerstparadijs. Het is hun eerste kerst, maar ze hebben van moeder al gehoord dat dit het leukste feest van het jaar is. Lekker eten, cadeautjes en spelletjes spelen! Nog één nachtje slapen…

Voordat het zover is, moet er nog een hoop gebeuren. De taken zijn duidelijk verdeeld: Nova rijgt slingers van bladeren aan elkaar en Mees hangt ze op. ‘Mees, hoe vaak moet ik het nou nog zeggen? Daar hoeft geen slinger!’, roept Nova haar broertje toe. Zo kunnen ze nooit indruk maken op de oudere kinderen. 
‘Hou nou eens op je steeds met mij te bemoeien’, schreeuwt Mees. Hij kan nooit iets goed doen in de ogen van zijn zusje. Hij deelt een stevige por uit. Noa mag dan slimmer zijn, hij blijft nog altijd de sterkste.
‘Auw, Mees! Dat doet pijn!’, gilt Nova.

‘Nova en Mees, hou op! Juist met kerst moet je lief zijn voor elkaar’, roept moeder Pien vanuit de keuken. Ze is bezig met het lievelingseten van haar kinderen: een taart met regenwormen, rupsen, zoveel mogelijk larven en een stuk of wat kevers.

‘Ja, Mees. Luister eens naar mama. En haal die slinger daar weg’, zegt Nova terwijl ze op haar broertje afstormt. Een seconde later heeft ze Mees gevloerd en rollebollen ze samen lachend over de grond.

Dan verschijnt hun vader in de ingang. Met een enorme kerstboom onder zijn poot. ‘Papa, wauw!! Wat is ‘ie groot!’ 

‘Karel! We hadden afgesproken dat je een kleinere boom mee zou nemen dit jaar’, zegt Pien lachend. ‘Ik kon het niet laten, dit was de mooiste’, antwoordt Karel glimlachend.

Die avond versieren ze met z’n vieren de boom. De dassen van de familie Tuil, die ook in de burcht wonen, leggen ondertussen de laatste poot aan het kerstmaal van de volgende dag.

Later, als Nova en Mees in bed liggen, kunnen ze niet goed in slaap komen door de zenuwen. ‘Oh Mees, ik heb er zo’n zin in! Misschien willen Erik en Lara dan eindelijk dat keverspel met ons doen.’ Nova baalt ervan dat de kinderen van de familie Tuil haar nog steeds te klein vinden om spelletjes mee te spelen.

‘Ik wil gewoon graag weten wat ik voor cadeautjes krijgt’, zegt Mees. ‘En ik kan echt niet wachten op mama’s taart.’ Alleen al bij de gedachte aan zijn moeders’ taart met verse kevers loopt het water in zijn mond.  
‘Laten we maar snel gaan slapen, dan is het ook eerder morgen. Slaap lekker Meessie’, fluistert Nova.

Eerste Kerstdag

Als Nova en Mees de volgende ochtend aan de ontbijttafel zitten, wordt er bij de grote zandhoop aan de ingang aangeklopt. Mees rent naar de ingang en kijkt verbaast op als hij de vossen Hugo en Ed met hun vader en moeder ziet staan. ‘Wat doen jullie hier?’
‘Onze burcht is ingestort’, zegt Hugo met een trillende lip.

Mees kijkt Hugo boos aan. Hier heeft hij geen zin in! Op school doen Hugo en Ed altijd onaardig.
Vandaag is eindelijk de leukste dag van het jaar aangebroken en hij wil niet dat de vosjes die dag komen verpesten.
Dan verschijnt Pien achter haar zoon in de deuropening.
‘Mees, ga jij maar even naar binnen, ik kom er zo aan.’

Mees loopt naar de ontbijttafel waar Nova op haar stoel heen en weer wipt van ongeduld. ‘Wie zijn dat? Is het de kerstman? Is kerst nu eindelijk begonnen?’
‘Nou, doe maar niet zo blij. Het is de familie Vos, hun burcht is ingestort. Nu willen ze vast hier logeren.’
‘Wat! Hugo en Ed? Nee, daar heb ik écht geen zin!’ Die twee hoeft ze met kerst echt niet te zien. Ze trekken altijd aan haar staart in de klas en dat doet pijn.

Dan komt hun moeder binnen, gevolgd door de familie Vos. ‘Mama, wat is dit? We zouden kerst vieren met de andere dassen, niet met de familie Vos’, roept Nova boos.

Moeder Pien verontschuldigt zich voor haar dochter en nadat ze de familie Vos wat te drinken heeft ingeschonken, roept ze haar kinderen.
‘Nova, Mees, naar jullie slaapkamer. Nu!’ ‘Ik wil nooit, maar dan ook nooit meer, dat jullie zo brutaal zijn tegen onze gasten.’

‘Maar mam, Hugo en Ed zijn altijd heel gemeen op school’, snikt Nova. Ze moet altijd huilen als haar moeder boos is. ‘En hoe gaan we dan kerst vieren? We zouden spelletjes spelen met de familie Tuil. En er zijn geen cadeautjes voor hen, want de kerstman weet niet dat ze hier wonen.’

‘Ja, Nova heeft gelijk. En ze stinken’, huilt Mees.
‘Juist met kerst is het heel belangrijk om lief te zijn voor anderen. Hoe zouden jullie het vinden als onze burcht was ingestort en we geen huis hadden om kerst in te vieren?’
‘Ja, maar Hugo en Ed zijn stom’, snikt Nova. Zo had ze er eigenlijk nog niet over nagedacht.
‘En die cadeautjes dan? En de taart? Zo hebben we toch nooit genoeg?’, vraagt Mees.

‘Er is genoeg taart voor iedereen, en de cadeautjes kunnen we delen. Veeg die tranen weg en leg je bed in de kamer van papa en mij. De familie Vos slaapt in jullie kamer vannacht. Schiet op!’

Nova en Mees pakken hun strobedjes en nemen het mee naar de slaapkamer van hun ouders.
‘Eigenlijk vind ik het wel gezellig dat we bij papa en mama mogen slapen’, zegt Mees.
‘Maar ik ga echt niet naast Hugo zitten straks’, houdt Nova vol.

Als de avond valt, zitten de familie Vos en de dassen allemaal om de grote tafel. Nova en Mees tegenover Hugo en Ed.

‘We vinden het echt heel lief dat we hier mogen zijn vanavond’ zegt Hugo voorzichtig.
‘Ja, ons huis is ingestort. Alles is weg. Ook mijn muizenschedelverzameling’, vertelt Ed terwijl er een traan over zijn wang loopt.
Nova en Mees kijken elkaar aan. ‘Van ons mochten jullie hier altijd al komen hoor’, zegt Nova.
‘Hebben jullie al van mijn moeders taart geproefd? Dat is de lekkerste van de hele wereld!’, vult Mees zijn zusje aan. Best wel leuk dat hij nu aan Hugo en Ed kan laten proeven dat zijn moeder de beste kok van heel Drenthe is.

‘Eigenlijk ruiken ze juist heel lekker. Alleen een beetje anders, maar wel lekker’, fluistert Mees in Nova’s oor.
Nova knikt en wendt zich tot de vosjes: ‘De kerstman heeft vast ook cadeautjes voor jullie. Zullen we nu het keverspel spelen?’

Dit verhaal is geschreven door Aafke Eppinga
De illustraties zijn getekend door Alieke Eising