De schilder Erasmus Bernardus von Dulmen Krumpelmann (1897 - 1987) groeide op in de binnenstad van Amsterdam. Hij ging naar het Barlaeus Gymnasium maar had weinig interesse in leren. Hij wilde tekenen en deed dat het liefst de hele dag.
Zijn talent bleef niet onopgemerkt; via de schooldirec…
De schilder Erasmus Bernardus von Dulmen Krumpelmann (1897 - 1987) groeide op in de binnenstad van Amsterdam. Hij ging naar het Barlaeus Gymnasium maar had weinig interesse in leren. Hij wilde tekenen en deed dat het liefst de hele dag.
Zijn talent bleef niet onopgemerkt; via de schooldirecteur kwam hij in contact met Johan Braakensiek, de kunstschilder, graficus en illustrator, die onder andere werkte voor De Groene Amsterdammer. Hij raakte bevriend met kunstenaars, zoals August Allebé, Isaac Israels, Piet Mondriaan, Willem Witsen en George Breitner. Von Dulmen hield van de stad - hij was altijd op straat te vinden waar hij tekende of schilderde. Hij produceerde de ene na de andere prachtige tekening; het stadsarchief in Amsterdam heeft een enorme verzameling straattaferelen, huizen, gebouwen en boten aangekocht.
De tekeningen geven een geweldig tijdsbeeld van Amsterdam uit het begin van de twintigste eeuw. Maar het leven in de stad was ook ruig, hij was niet bang en ging ook met de meiden en de schoffies van de straat om. Vaak regelde hij de modellen voor schildersessies met de andere schilders. Op een goed moment kreeg hij het aan de stok met een stel jongens van de wallen.
Zijn kunsthandelaar Van Gogh raadde hem aan een tijdje de stad uit te gaan. Hij kon logeren bij een tante van een vriend in Zeegse, Drenthe. En hij is er gebleven; hij trouwde een meisje uit het dorp. Van haar vader kregen ze het witte huis aan de Zeegsersteeg waar nu hoogleraar landschapsgeschiedenis Theo Spek woont. Hij bleef schilderen: het Zeegserloopje met de jonge kinderen die er zwommen, de Zeegserduinen met de prachtige kleuren, de paardenmarkt in Zuidlaren, boeren op het land, herders met hun kudde schapen. In 1984 eerde het Drents Museum hem met een grote overzichtstentoonstelling. Oudere mensen herinneren zich de schilder nog goed; ze zien hem nog zo staan met zijn grote buik, keurig in pak, aan zijn knoop een kwastje aan een touwtje en in de zak van zijn colbert een klein glazen potje met water. Hij had zijn schilderspullen altijd bij de hand en kon zo aan de slag. Meestal verzamelde zich een groepje kinderen op klompen om hem heen om te zien wat hij aan het maken was.
Veel van zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn in Drenthe gebleven en zijn ook kunstenaar geworden. Zoals kleindochter Lydeke, die samen met haar man, de schilder Arend Kuiper, de liefde voor het Drentse landschap toont.
In het filmportret dat er van hen gemaakt is, vertellen zij over de oude Von Dulmen Krumpelmann, de schilders in Drenthe en Groningen, hun liefde voor de omgeving en de mooie ontmoetingen met andere mensen uit de buurt.
Zoals boswachter Hendrik Lanjouw, die in 1965 stopte met zijn boerenbedrijf en als boswachter voor Staatsbosbeheer aan de slag ging. Een interessant jaar, want in 1965 ontstond het ‘Gedachtenplan voor het Stroomdallandschap Drentsche A’. Men begon toen in te zien dat dit landschap uniek was en behouden moest worden. Cultuurgrond werd aangekocht en geruild voor landbouwgrond met boeren. Lanjouws combinatie van boer en boswachter was ideaal. Hij sprak de taal van de boeren en wist wat zij nodig hadden en dankzij zijn enorme kennis van de natuur en de geschiedenis van dit deel van Drenthe, begreep hij ook wat behouden moest worden.
De Drentse schilder Evert Musch maakte het schilderij ‘Uitzicht vanaf de Kymmelsberg op het stroomdallandschap’. Dit liet hij overal zien met de duidelijke boodschap dat de Drentsche Aa niet rechtgetrokken mocht worden.
Deze unieke natuur mocht niet verloren gaan!
