Dagelijks zag de kunstenaar in zijn dorp een echtpaar voorbijkomen. Ze liepen elke dag naar hun zoon, de man steevast twee meter vooruit. Na een uurtje liepen ze weer terug. Elke dag, door weer en wind, herhaalde zich dit. Dat 'sjokken', dat 'samen onderweg zijn' wil de kunstenaar met dit beeld uitdrukken. Om de afstand tussen beiden aan te geven heeft hij de figuren haaks op elkaar geplaatst.
Kenmerkend voor het werk…
Dagelijks zag de kunstenaar in zijn dorp een echtpaar voorbijkomen. Ze liepen elke dag naar hun zoon, de man steevast twee meter vooruit. Na een uurtje liepen ze weer terug. Elke dag, door weer en wind, herhaalde zich dit. Dat 'sjokken', dat 'samen onderweg zijn' wil de kunstenaar met dit beeld uitdrukken. Om de afstand tussen beiden aan te geven heeft hij de figuren haaks op elkaar geplaatst.
Kenmerkend voor het werk van Hellegers zijn de platte vormen. De man zien we van de zijkant, de vrouw van de voorkant. Het lijken twee platte schijven, loodrecht op elkaar. De platte vormen komen voort uit de voorliefde van de kunstenaar voor het maken van penningen. De lichaamscontouren zijn summier aangegeven in de platte vormen. Ingekerfde lijntjes aan beide zijden verlevendigen de vlakken. De man en de vrouw hebben elk hun eigen richting, ze gaan elk hun weg. En toch zijn ze samen op pad en zitten ze letterlijk aan elkaar vast. Ze staan stilzwijgend naast elkaar en vormen ze als het ware elkaars schaduw.
Het beeld maakte onderdeel uit van de manifestatie Stadsbeelden 1987, en is daarna aangekocht door Ericsson en geschonken aan de gemeente Emmen.
